Page 297 - PLH_Thailand_Facilitator_full_2020JUN21 THAI

หลังจากนั้นไมนานน้ําก็เริ่มเดือด หญิงชราแลบลิ้นเลียปากและพูดกับเด็กชายวา “อืมม มันจะตองเปนซป
ุ
กอนหินที่อรอยมากแนเลย”


่
่
ู
่
ี
ี
ื
ื
อกสักครูหนึ่งคนอน ๆ เริมสังเกตเห็นกองไฟทกลางหมบาน จึงพากันออกมาจากบานทละคน ๆ เพ่อดูวาเกิด
ี
้
อะไรขน
ึ
“ทําอะไรกันนะ?” ชายคนหนึ่งตะโกนถาม เด็กชายตอบวา “คุณยายกําลังทําซุปกอนหิน”
ชาวบานที่อยูรอบ ๆ ตางมองตากนเลิ่กลั่ก ราวกับวาเขาไมเคยไดยินมากอนเลย วามีอาหารทเรียกวาซปกอน

ุ
ี่


ั
หินนี้อยูดวย
ื่

ขาวกระจายไปทั่วหมูบานอยางรวดเร็ว ชาวบานทุกคนตางออกมาจากบานเพอมาดูหญิงชราสติไมดีคนนี้และ
ุ

ซุปกอนหินของเธอ ขณะที่คนเริ่มทยอยกันมาถึง หญิงชราก็ยังคนหมอซปของเธอและฮมเพลงตอไป
ั
ื

ู
เม่อเธอสังเกตเห็นวามคนจํานวนมากมารุมลอมดเธอแลว จึงหยุดคนหมอ แลวแกลงเอาชอนตกน้าซปมาชิม
ี
ั
ํ
ุ
นิดหนึ่ง พลางกลาววา “อืม ... ซุปนี่จะตองอรอยมากทีเดียว แตมันขาดอะไรไปอยางหนึ่งเทานั้น ถามีหัวหอม
ก็จะดีไมนอย ...”
่
็
ี
ี
ั
่
ิ

่
ผูหญิงคนหนึ่งมหัวหอมอยูสองสามหัวทเธอเกบไวนานแลว มนขนาดเล็กและเริมเหียวแลว แตยังพอกนไดอยู 

ิ
“ฉันมหัวหอมอยูบางนะ” เธอเสนอตัว แลววิงไปเอาหัวหอมมาจากบาน หันมนเปนชิ้นบาง ๆ แลวเตมลงไป
่
ั
ี
่
ในหมอสีดําใบใหญที่กําลังเดือดอยู
หลังจากนั้นอกนิดหนอย หญิงชราก็ชิมซปอก “ใชเลย ซุปหมอนี้จะตองอรอยมากแน ๆ แตมันยังขาดอะไรไป
ุ
ี
ี
บางอยาง ... ขอใหมีแค ...”
ั
“ผัก!” มเสียงตะโกนออกมาจากกลุมคน “มนตองใสผักมากกวานี ฉนมผักโขมอยูบาง ไมมากหรอก แตเธอ


ี
ั
ี
้



ั
ี
ี

ี
เอามาใชไดเลย” ชาวบานอกคนเอามนฝรั่งเกา ๆ มาสองหัว อีกบางคนมกล่ําปลี อกคนมกระเทียม แครอท
ี
ฟกทองลูกหนึ่ง เกลือ ไกผอมแกๆ ตัวหนึ่ง พริกนิดหนอย และเครื่องเทศ
ี
(ถึงตอนนี้คนเลาเรื่องควรถามคนฟงวาอยากเติมลงในซุปอะไรอกบาง)
่
ุ
่
ี
ิ
่

่
ั
กลิ่นหอมของซปเริมลอยฟงไปทวหมบาน มทําใหชาวบานคดถึงวันเกา ๆ เขาเริมพูดคยกัน แลกเปลียน
ุ
ู
ุ

ี
เรื่องราวขาวสาร และแมกระท่งหยอกลอกน มเสียงหัวเราะใหไดยินอกเปนครั้งแรกหลังจากไมเคยไดยินมา


ั

ี
ั
นานแลว
ในท่สุดหญิงชราก็หยุดคน เธอชิมน้ําซุปแลวประกาศดวยรอยยิ้มในดวงตาวา “ซุปกอนหินนี้เกือบใชไดแลว
ี
และมันชางเยอะเหลือเกิน ฉันอยากรูวาพวกเราจะมาชวยฉันกินใหหมดไดไหม”
ี
ทกคนรีบวิ่งกลับบานแลวกลับมาใหมพรอมดวยชามและชอน แมวาจะมคนจํานวนมากทเดยว แตกพอมซป
็
ุ
ี

ี
ุ
ี


ใหกินสําหรับทุกคน พวกเขากินกันจนอิ่ม และมันเปนซุปกอนหินที่อรอยที่สุดที่เขาเคยกินมา
ั
่
่
ิ
เม่อทกคนอมแลว ชาวบานเอากลองและเครืองดนตรีอน ๆ ออกมาและเริมรองเพลงและเตนรํากน เขารอง
่

ื
่
ุ
ื
ิ
ื
่
และเตนกันจนพลบคํา หลังจากนั้นชาวบานจึงขอบคุณหญงชราและออกเดินพลางพดคุยกันเพอกลับบาน
ู
่
และเปนอีกครั้งหนึ่งที่มีเสียงหัวเราะและรองเพลงลอยมาตามสายลมในเย็นนั้น
่ํ
ในขณะที่ดวงดาวยามหัวคาเริ่มเปลงประกาย หญิงชราถูกทิ้งใหยืนอยูคนเดียวกลางหมูบาน เธอเก็บกอนหินสี
ขาวใสในยามใบเล็กสีน้ําตาล และยกหมอสีดําใบใหญขึ้นทูนหัว แลวโดยไมไดกลาวร่ําลาใคร เธอเริ่มออกเดิน
ไปตามทางเดินที่คดเคี้ยวที่จะพาเธอออกไปจากหมูบาน
ิ
ี

่
่
แตกอนทจะเดนจากไป เด็กชายเหลือบมาเห็นเธอเขาและวิงตามออกมา “ทําไมยายไปจากพวกเราละจะ?”

เขาถาม

หลักสูตรการอบรม
การเลี้ยงดูเด็กเพอใหมีสุขภาพดีตลอดชีวิต สําหรับเด็กเลก – ฉบับภาษาไทย | ชั่วโมงที่ 8 291
็
ื่
คูมือวิทยากร